نقدی بر سریال ساختمان پزشکان

 سلام  پیشاپیش ببخشید که خیلی طولانیه چون سعی کردم یه نقد کاربردی بنویسم حتما نظر بدین .

نقدی بر سریال ساختمان پزشکان

سریال تلوزیونی ساختمان پزشکان که چند ماه است از رسانه ی ملی پخش می شود بازتاب های مختلفی در جامعه به همراه داشته است ، نقدی که در ادامه می آید نگاهی است که سعی دارد این مجموعه را از جنبه های مختلف مورد ارزیابی قرار دهد . باشد که مورد توجه افتد . 

تکنیک : ظهور طنزی نو یا یک نود قسمتی دیگر ؟

برخلاف اعلام سازندگان سریال مبنی بر عدم تلاش برای متفاوت نمایی در این سریال از همان قسمت های آغازین واضح بود نویسندگان کار کشته ی ساختمان پزشکان قصد دارند باب جدیدی را در روایت های طنز آن هم در مدیم تلوزیون بگشایند ، فلاش بک های با مزه ی چند قسمت اول ، جنس بازی ها و چند بازیگر تئاتری ، حتی نوع روایت متنی شخصیت اول نوید از یک اتفاق جدید و شاید راهگشا میداد در حالی که با پیش رفتن سریال تمام آنچه می شد به این سریال تعلق گیرد از آن رانده شد و خیلی زود از ادعای خود عقب کشید .

دکوپاژی که در اغلب صحنه جاری است کاملا بی اعتماد و اصطلاحا دیروزی است فضای عمومی سریال تداعی گر اولین سریال های تلوزیونی است  طوری که هنوز جایگاه دوربین در کار مشخص نیست بار ها شاهد نما هایی بدون فاصله بندی منظم هستیم تا جایی که اگر میان گفتگو دوربین در دو میلیمتری دماغ بازیگر کاشته شود تعجب نمی کنیم و یا عملا چیزی به نام حرکت دوربین ، مچ کات موثر و ... وجود ندارد ، سریال هایی مثل "رادررو " جدای ویژگی های دیگرشان توانستند با یک دوربین روی دست نرم ، ابتدایی ترین قابلیت فنی یک سریال چشم نواز را بوحود آورند چیزی که در این سریال که حکایت از عجله و سهل انگاری سازندگانش دارد چند گام عقب تر ایستاده است ، نمی توان از موسیقی این سریال انتظار فضا سازی داشت جایی که مخاطب تلوزیون شاهکار هایی مثل موسیقی سریال "پایتخت" را به یاد دارد ( نه به دلایل سلیقه ای بلکه به دلیل فضا دهی و فضا شناسی درست و به موقع ) تحمل یکی دو تم کوتاه که در هر قسمت چندین بار در کات های شبیه هم تکرار می شوند و بعد از چند بار فقر گفتاری را به نمایش می گذارند دشوار می شود ، تا جایی که نباید انتظار داشت این سریال حتی جزء بهترین نود قسمتی های پشمکی نیز محسوب شود!  

متن : بهترین راه ساده ترین راه نیست!  

آنچه در توان برادران قاسم خانی در حوزه ی شوخی پردازی است بر هیچ کس پوشیده نیست نیم نگاهی به آثاری مثل " سنپطرزبورگ " و " ورود آقایان ممنوع "نشان می دهد شوخی ها در این ساخته ها اصالت دارند انگار همه چیز محیا می شود تا یک شوخی جا بیافتد ، با این نگاه اساس شخصیت " خانم شیرزاد " ساده ترین راه برای نویسنده به نظر میرسد ، شخصیتی که هیچ قانونی ندارد به هیچ وجه نمی توان از او انتظار خاصی داشت و هیچ گاه نمی توان شخصیت پردازی واضحی برایش ترسیم کرد حالا این نویسنده است که هرگاه دچار افتادگی ریتم شد می تواند سراغ بازیکن آزادش بیاید و با هر نوع شوخی که می تواند مخاطب را بخنداند تا سوت پایان فرا رسد !  

در جای جای سریال ساختمان پزشکان به کرات شاهد هستیم پاشنه ی اصلی طنز روی این شخصیت می چرخد و مدت زمان زیادی از هر قسمت صرف شوخی ها – سالم یا ناسالم – و رفتارهای - هنجار ستیز نه هنجارگریز - این شخصیت هستیم که اغلب هم در قصه جایگاهی ندارد و در هر بار تکرار تنها می تواند چشمان مخاطب را گرد کند که : " وای چقدر خنگ است " و این واکنش با کمترین تنوع تا آخر ادامه می یابد این جاست که از سخیف ترین و دم دستی ترین نوع طنز تلوزیونی سالهای اخیر پرده برداری می شود . حتی مقیاس دیگر شخصیت ها مثل برادر و خانواده ی روانپزشک نیز بدون قائده چیده شده است و دقیقا اینجاست که اصلی ترین مشکل سریال عنوان می شود .  

واقعیت ، اصلی ترین گمشده ی ساختمان پزشکان  

هیچکس منکر جذابیت فضای فانتزی و همچنین اصل اغراق برای ایجاد طنز نیست اما به راستی نباید خانواده ی ایرانی که این مجموعه را تماشا می کند آیینه ای از خود را در قاب تصویر ببیند ؟ تا چه حد باید پا را از مرز های واقعیت فراتر گذاشت ؟ آیا می شود با ایجاد بدترین توهین ها و تمسخر ها بین اعضای یک خانواده آن هم در طول تمام قسمت ها ( تا جایی که احترام پدر و مادر و برادر روانشناس به همسر او عجیب باشد !) ادعای نقد خانواده ی ایرانی را داشت ؟ مسلما اغراق ، برای اثر گذاری باید بر بستر واقعیت سوار باشد لذا من به خاطر نمی آورم مردی را در جامعه ام دیده باشم که در مقابل انواع اهانت ها به همسرش از طرف پدر و مادر ، برادر ، همکار زن، همکار مرد ، همسر سابق و حتی صاحب کافی شاپ که از هر نظر شخصیتی دور از همسرش محسوب می شود مثل سیب زمینی لبخند بزند! ( سکانس میهمانی تولد همسر روانشناس و هدیه ها و برخورد های سایرین ) 

 به نظر میرسد سازندگان قصد دارند تخیلات خود را به جامعه نسبت دهند و این اصلی ترین دلیل مخاطب گریزی امروز از فضا های هنری است ، مخاطبی که در رسانه ی ملی واقعیت خود را نمی بیند باید هم علاقه ای به سینما و تئاتر نداشته باشد! 

 انتقادات این سریال بر جامعه جز بر خانواده گریز کردن جوانان و تبلیغ زندگی بی دردسر دور از خانواده ( که مطبوع تفکر غربی است ) تا کجا پیش می رود ؟ آنجاکه سوژه ی به تصویر کشیدن زندگی یک روانشناس ناموفق می تواند زمینه خوبی برای بیان و راهگشایی بسیاری از دلنگرانی های اجتماع باشد نتایجی را که امروز از این سریال می بینیم باید با همان سوال های قدیمی مان تطبیق بدهیم این که اصول مذهبی و اعتقادی مردم کجای این مجموعه ها پیداست ؟ چرا هیچ کدام از شخصیت ها در هیچکدام از سریال ها نماز نمی خوانند ؟ این یک سوال تحمیلی یا انتظاری زاییده ی خویش نیست این یکی از اصول زندگی مردم در این دیار است ، این مردم حضرت امام حسین (ع) را باید در کدام مجموعه ی غیر تاریخی به دور از شعار زدگی های سفارشی پیدا کنند ؟ 

 این ها متاسفانه در مورد همه ی مجموعه ها بالاخص مجموعه ی اخیر موضوعیت دارند . امروز چند درصد مردم ایران عکس فروید به دیوار اتاق خود می زنند؟ گیریم شخصیت روانشناسی با این گرایشات پیدا شود آیا سازنده و پخش کننده نباید از خود بپرسد نظام فکری فروید و امثال آن چه سنخیتی با بزرگترین دغدغه ی تاریخ ملت ایران یعنی مفهوم خدا و خداپرستی دارند ؟ چرا لباس شخصیت های زن پیش کاراکتر های محرم و نا محرم یکی است ؟ یعنی نباید تفاوتی بین شوهر و برادر شوهر و حتی دیگران باشد ؟ این جزئیات در قاب تلوزیون اهمیت می یابند چرا که قوام دهنده ی سبک زندگی مردم هستند .  

همه ی آنچه گفته شد بیانگر تلقین یک زندگی سکولار بر مبنای اومانیسم در این سریال است که البته به عنوان سنتی حسنه توسط مدیران مختلف پی گیری شده است . سریال ساختمان پزشکان با همه ی ضعف های تکنیکی و محتوایی به صرف سازندگانی با نام های دهن پر کن باب طبع مدیران رسانه ی ملی است ، در پایان جهت یادآوری این عزیزان بریده ای از هدفگذاری های حضرت آقا بر رسانه ی ملی آورده می شود قضاوت درباره ی رابطه ی ساخته هایی از این دست با منویات معظم له با مردم شریف ایران.  

حضرت امام خامنه ای ( حفظه الله ) در دیدار با اصحاب رسانه ی ملی :  

‹‹ هدفهای کلان ما در این زمینه چیست؟ 

اول، ارتقاء معرفت دینی روشن‌بینانه. من روی عنوان «روشن‌بینانه» تکیه می‌کنم. معرفت دینی باید ارتقاء و گسترش پیدا کند؛ اما یک معرفت روشن‌بینانه و آگاهانه.  

دوم، رفتار دینی مخلصانه. باز روی کلمه «مخلصانه» می‌خواهم تکیه کنم. رفتارهای دینی می‌تواند ریاکارانه و متصنعانه و ظاهرسازانه باشد، می‌تواند مخلصانه باشد. ما باید مردم را به رفتار و عمل دینی ـ یعنی عمل صالح ـ بکشانیم و این عمل، مخلصانه از آنها صادر شود.  

سوم، ریشه‌دار کردن شناخت و باور به ارزشها و بنیانهای فکری انقلاب و نظام اسلامی. صرف اینکه ما درزمینه انقلاب و نظام، چیزهایی را کلیشه‌ای و شعاری تکرار کنیم، کافی نیست؛ باید نسبت به این شعارها در مردم باور حقیقی به وجود بیاید؛ این، کار رسانه ملی است.  

چهارم، مصونیت دادن به ذهن جامعه از تأثیر مخرب تهاجم فرهنگی و ارزشی دشمن، که اشاره شد.  

پنجم، باور به کارآمدی نظام.  

ششم، ایجاد همگرایی عمومی و فضای همکاری و محبت و وحدت در درون کشور و میان مردم. باید روحیه محبت، وحدت، همگرایی و ارتباط و پیوند در میان مردم تقویت شود.  

هفتم، آگاه سازی نسبت به مقوله‌های حساس؛ مثل علم. مسئله علم در کشور خیلی مهم است. با مطالعه دقیق و همه‌جانبه، انسان به چند سرفصل معدود می‌رسد، که یکی از آنها علم است. ما برای آینده به علم احتیاج داریم. نهضت نرم‌افزاری و تولید علم و اندیشه و فکر که مطرح شد، باید جدی گرفته شود. خوشبختانه زمینه‌ها کاملاً آماده و استقبال هم خیلی خوب است. مردم را نسبت به مقوله علم، امنیت، پرورش نخبگان، اقتدار ملی، کار و ابتکار گره‌گشا و پیش‌برنده و مقولاتی از این قبیل حساس کنید . ››  

 بی دار  

باشد به خیر ان شاءالله

..........................................

+ لینک این مطلب در پایگاه فرهنگی انقلاب اسلامی 

http://www.farhangnews.ir/site/Default.aspx?tabId=2&CID=4&NewsId=24432