داستان ... محمد این برداشت کودکانه را دوست داشت .

سلام

توی ادامه مطلب یه داستان نوشتم

که کاملا عینی برای خودم اتفاق افتاد ، توی حاشیه ی زندگیم

اما به دلایلی برام مهم شد و هست

فقط یه خواهش دارم

اگه حوصله ات کشید و مطالعه کردی نظر بده

اگه مطالعه کردی ...

ممنون   

محمد این برداشت کودکانه را دوست داشت .

پارک ملت تهران

محمد دانشجوی ساکن مشهد است که پس از مدتها به تهران آمده است . او منصور ، دوست پرمشغله اش ( دوست دوران کودکی که ساکن تهران است ) را مجبور کرده تا باهم بروند و چرخی توی پارک ملت و پردیس سینمایی بزنند . آنها به خاطر کار محمد سری هم به دانشکده ی صدا و سیما – که نزدیک پارک ملت است -  زده اند و حالا دارند خسته و کوفته ، ظهر یک روز تابستانی توی پارک ملت قدم میزنند .

محمد و منصور از کنار آدم ها عبور میکنند ، آدم های خوش لباسی که درحال ورزش هستند ، یک پیره مرد کتاب قطوری دستش گرفته و مطالعه می کند . چند دانشجو روی چمن ها نشسته اند و بحث فلسفی میکنند ، از میان حرفهایشان اسامی کسانی مثل نیچه ... هدایت ... کافکا شنیده می شود ، در همین حال یک دختر و پسر دوچرخه سوار در حالی که در مورد فیزیک هالیدی حرف میزنند از کنارشان عبور میکنند . محمد خوب به این آدم ها نگاه میکند . آنها که ساز موسیقی روی دوش گذر میکنند . او از حضور در فضایی که پر از انسانهای رشدیافته و فهیم است لذت می برد . همیشه تصویر افرادی که به هم احترام میگذارند و علاقه مند به مطالعه و بحث و تفکر هستند برایش جذاب بوده است . افرادی که آنها را "روشنفکر" میداند .

آنها به قدم زدن ادامه می دهند که صدای اذان ظهر به گوش می رسد ؛ محمد به ساعتش نگاهی میکند و هر دو بنا به رسم قدیمی نماز اول وقت ، دنبال مسجد میگردند . پس از چند پرس و جو که با تعجب و نمی دانم اهالی پارک روبرو میشود به تابلو نمازخانه میرسند . کمی جلو تر اتاق نیمه کاره ای پیدا میشود که گارگری سیگار به دست ، تنها میتواند قبله را نشانشان دهد ... محمد و منصور که به هوای نماز جماعت با عجله وضو گرفته بودند حالا مقابل چند آجر که مثلا نمازخانه ی یکی از بزرگترین پارکهای پایتخت است ، نشسته اند و به جماعت مشغول پارک نگاه میکنند ... 

تا اینکه سمت دیگر اتاقک مردی کارگر با لباسی ساده و کهنه توجهشان را جلب میکند ، آری او روی چمن ها نماز میخواند . آنها منتظر میشوند تا نماز او تمام شود و برای چند دقیقه مهر و جانمازش را امانت بگیرند اما مرد کارگر تا نمازش به اتمام می رسد ، بدون اینکه چیزی بشنود مهر و جانماز را به آنها میدهد و سریع از آنجا دور میشود . او حتی با لحجه ی شهرستانی اش نمیتواند پاسخ تشکر محمد و منصور را بدهد ...  

محمد و منصور نمازشان را با همان مهر و سجاده میخوانند . 

چهار ماه و چند روز بعد . مشهد . چهار راه حرعاملی . مسیر دانشگاه محمد

بعد از ظهر یک روز پاییزی است . محمد از خانه خارج شده است و طبق معمول هنذفری توی گوشش با عجله راه میرود . سرش را پایین انداخته و در همان حال خود را برای کنفرانس امروز آماده میکند ، اتفاقی که فکر میکند شاید مهم ترین موفقیت او در ماه جاری باشد " جریان روشنفکری و دیوار سنت ها " .

 تمام تلاش او این بوده است تا بتواند از بهترین نظریات جامعه شناسی و روانشناسی برای ارائه ی مطالبش استفاده کند . از زیگموند فروید گرفته تا نوام چامسکی ، همه را نت برداری کرده . رفته رفته با فکر کردن به فرصت امروزش سرعت قدم هایش بیش تر میشود ... از کنار آدم های معمولی و به تعبیر خودش "عوام" شهر عبور می کند و پیش می رود .

تا اینکه یک لحظه متوجه کسی میشود که در حاشیه پیاده رو نماز میخواند ، یکی از همانها که نام ژان ژاک روسو را نمی دانند . از آنجا که نگاهش همیشه به سنگفرش هاست متوجه شده است که مرد نمازگذار مهر ندارد و به جای آن روی سنگ پُر خراشی سجده میکند ، محمد بلافاصله مهری را از جیبش در آورده و جای سنگ میگذارد بعد با عجله برای رسیدن به کلاسش از آنجا دور میشود ... یک خیابان بعد تر یک لحظه انگار چیزی یادش افتاده باشد ، دلش می ریزد ...

او به معجزه معتقد نیست 

اما به این که خدا با بندگانش حرف میزند چرا !

آن مهر همان مهری بود که چند ماه پیش از مرد ناشناس توی پارک گرفته بود ...

و حالا کاملا اتفاقی ... به ناشناسی دیگر ... 

محمد این برداشت کودکانه را دوست داشت .  

در همان حال انگار صدایی شنیده باشد جواب داد :

چشم ... روشنفکر کسی است که نماز میخواند ! 

چشم ... روشنفکر کسی است که نماز میخواند !   

بی دار

باشد به خیر ان شاءالله