این است بدبختی ما جناب مجنون ... + غزلی از شهریار بزرگ

طرف را میبینی میگوید داغان است , میگوید عاشق شده ام

کلی تعریف میکند برایت با شعر و اشک و آه

نمی پرسی چرا , چون عشق پرسش ندارد ...

اما وقتی نه شناختی هست این بین , نه نازی شک میکنی ...

( ناز بر خلاف نیاز است , نیاز حیوانیت است و ربطی به عشق ندارد , آنکه از نیاز دستی دراز می کند , عاشق نیست , محتاج است , عاشق غنا را ترکانده است , میلیارد ها دارد انگار از یاد معشوق , یارو میگوید یک روز نبینمش دیوانه می شوم ... این عشق نیست , وسوسه است ...

نیاز همان عشق کثیف و سودجویانه ی غربی هاست , اما ناز یک چیز هایی تو مایه های رضی به رضاک است , ناز همان درد بی درمان شهریار و حافظ و ... است , همان منم که شهره ی شهرم به عشق ورزیدن , منم که دیده نیالوده  ام به بد دیدن ... نه مثل خدا ؛ که از جنس خداست )

میگویی خب , برو ازدواج کن , پاپیش بگذار , تلاش کن , حلال شو و اگر نمی توانی از عشق دم نزن

میگوید نه ... دوست می شویم

میگوید و خدا ندارد توی صدایش , راهی به روح ندارد , جسم است تماما , اهل حال است نه اهل درد

میگویم برو کشکت را بساب ... عاشق نیستی اخوی , بوغی

طرف را چند مدت بعد میبینی , میگویی چه خبر , سکوت میکند , بعد میفهمی با یکی دیگر قرار دارد ...

این است بدبختی ما جناب مجنون ...

وقتی قهرمان عشق می شود جک توی تایتانیک ,

وقتی ناله ی عاشق می شود گوبس گوبس محسن یگانه و چاووشی و فلانک دیگر ؛

وقتی چهره ی معشوق می شود تابلوی کثیف آرایش شهوات و جسمش منشاء فساد و تبرج و گناه

وقتی عشق می شود معنای love غربی ها که همان آمیزش باشد معادلش بهتر است ...

همین می شود ...

یارو عکس لب و لنچ تیلور سویف گذاشته است والپیپیر موبایلش یاد عشق بیافتد ...

.

نه برادر

عاشق وضو دارد

روح است

معشوق حیا دارد

روح است

خبری از جسم و نفسانیات نیست

به این آلودگی ها

عشق نگوییم

همین و بس .

.

خدا رحمت کند شهریار بزرگ را

یک غزل دارد ترکانده است , توی ادامه ی مطلب می گذارم

شهریار هر جا که از عشق میگوید

گریزی به حجاب و حیا نیز می زند

توی این غزل هم میگوید :

دارد متاع عفت از چار سو خریدار
بازار خودفروشی این چار سو ندارد

خدایش بیامرزد

گل پشت و رو ندارد

با رنگ و بویت ای گل گل رنگ و بو ندارد

با لعلت آب حیوان آبی به جو ندارد

از عشق من به هر سو در شهر گفتگویی است
من عاشق تو هستم این گفتگو ندارد

دارد متاع عفت از چار سو خریدار
بازار خودفروشی این چار سو ندارد

جز وصف پیش رویت در پشت سر نگویم
رو کن به هر که خواهی گل پشت و رو ندارد

گر آرزوی وصلش پیرم کند مکن عیب
عیب است از جوانی کاین آرزو ندارد

خورشید روی من چون رخساره برفروزد
رخ برفروختن را خورشید رو ندارد

سوزن ز تیر مژگان وز تار زلف نخ کن
هر چند رخنهٔ دل تاب رفو ندارد

او صبر خواهد از من بختی که من ندارم
من وصل خواهم از وی قصدی که او ندارد

با شهریار بی دل ساقی به سرگرانی است
چشمش مگر حریفان می در سبو ندارد