مرگ یک مرد

مرگ یک مرد

        چه یادگار سیاهی نهاد بر درگاه

                    کسی که نعره ی خود را به آفتاب رساند 

و هیچ رحم نکرد

                 به چشم خویش، به آن آفتاب خرمایی

که هیچ رحم نکرد

                و مثل آب رها کرد بازوانش را

                            که بر سواحل تابان شانه های بلند

                                      حمایلی ز افق های روشنایی بود

                                                غروب گونه ی نابش، هزار مردمک دیده را پریشان کرد 

و در حواشی آیینه های پیر و کدر

               کسی که سایه ی خود را به آفتاب رساند

              به خویش خیره شد و در هراس باقی ماند

                                                                                و پشت کرد

                                                              به این رذالت گسترده بر بساط زمان

و خلق، خلق شهید از کرانه نالیدند:

<<   به روز واقعه تابوت ما ز سرو کنید

که مرده ایم به داغ بلند بالایی   >> ^۱

چه یادگار سیاهی نهاد بر درگاه  

کسی که رحم نکرد

کسی که مانم خود را به آفتاب رساند   

۱:بیتی از حضرت حافظ 

رضا براهنی

 از دفتر غم های بزرگ ما - در رثای غلامرضا تختی  

باشد به خیر ان شاء الله

طلبه سیرجانی ... نسل جدید انسانهای فضایی!!!

سلام   

من یه انسان فضایی پیدا کردم  .... شاید شمام اسمشو شنیده باشین  

حضورش این پایین خیلی عجیبه  

انگار نه انگار یکی از ماست ... یکی از ما که انسان بودنو تو این میدونیم که بگیم به من چه!   

باورنداری   

مطالعه کن . 

شعری از رضا براهنی

بمن بگو

بمن بگو، بگو، 

چگونه بشنوم صدای ریزش هزار برگ را ز شاخه ها؟ 

بمن بگو، بگو،

چگونه بشنوم صدای بارش ستاره را ز ابرها؟ 

من از درخت زاده ام

تو ای که گفتنت وزیدن نسیم هاست بر درختها

بمن بگو، بگو، 

درخت را که زاده است؟

مرا ستاره زاده است

تو ای که گفتنت چو جویبارهاست، جویبارهای سرد 

بمن بگو، بگو،

ستاره را که زاده است؟

ستاره را، درخت را تو زاده ای 

تو ای که گفتنت پریدن پرنده هاست

بمن بگو، بگو، 

تو را که زاده است؟ 

رضا براهنی - بمن بگو – از دفتر آهوان باغ